یادت  باشد  لا به لای ابر ها تکه ای رنگین کمان پنهان کنیم تافردا روزگارمان  را سیاه  وسفید  نگذرانیم

کوچه از صدای پای  امید خالی است ومن چون تهی در میان انبو هی اندوه  گم شده ام.تنهایی ام را باور کن که از حجم زمان بیشتر است.