1. از روايات و احاديث اسلامي استفاده مي شود، كه گوهر محبت اهل بيت(ع) يك موهبت و لطف الهي است كه قلب شيعيان لايق گشته تا خزانه گوهر محبت آل الله قرار گيرد، چنانكه امام باقر(ع) مي فرمايد: من مي دانم كه مايه محبتي كه ما را با آن دوست داريد چيزي نيست كه خود به وجود آورده آن باشيد بلكه حقيقتي است كه خداوند آن را به وجود آورده است.
و امام صادق(ع) مي فرمايد: عشق و محبت به ما از خدا از خزانه هاي كه زير عرش اوست و مانند خزانه هاي طلا و نقره است از آسمان فرود مي آورد و آن را جز به اندازه نازل نمي كند و جز به بهترين بندگان نمي بخشد، اين عشق و مبحت همانند ابري باران زاست. پس هرگاه خدا بخواهد آن را فرمان مي دهد و آن نيز باران محبت را نازل مي كند پس به جنين داخل شكم مادر نيز مي رسد.
بنابراين محبت اهل بيت(ع) هديه خداست و هديه را فقط به دوستان مي دهند، پس محبت به آن بزرگواران نشانه محبت خدا به انسان است.
رسول خدا(ص) فرمود: پروردگارم با من عهد بست كه ايمان هيچ بنده اي را نپذيرد مگر به سبب اهل بيتم.
2. البته عشق و محبت اهل بيت بايد داراي آثار و لوازم باشد كه نشانگر حقيقت عشق است. اولاً: عاشق همواره مطيع اوامر آن بزرگواران باشد.
چنانكه فرمودند: كسي كه ما را دوست دارد بايد عملي كه ما انجام مي دهيم انجام دهد.
امام باقر(ع) فرمود: به خدا سوگند شيعه ما نيست مگر كسي كه به خاطر خدا از همه گناهان بپرهيزد و از حضرت حق اطاعت نمايد. لذا ما شيعيان بايد سپاسگزار نعمت محبت اهل بيت(ع) باشيم و با معرفت و شناخت خود، روز به روز به اين محبت بيافزاييم.